Het kan niet misgaan!

Ergens onbedoeld uitkomen, omdat je door het verkeerde busje bent opgehaald? Nee, daar hoef je in Thailand niet zo bang voor te zijn. Althans, dat verkeerde busje zou best nog wel eens kunnen, maar op mysterieuze wijze kom je altijd nog steeds op de plaats van bestemming terecht.

Dit is hoe wij onze dag vandaag begonnen. Voor de laatste volle dag van onze Thaise strandvakantie en met nog meer dan genoeg weergaloze energie hadden we nog wel zin om een tripje te maken in plaats van de hele dag op onze luie achterwerken te blijven hangen. Op het programma stond een snorkel tripje naar Koh Tao. De vaste lezers onder ons zullen inmiddels wel hebben opgemerkt dat het woord ‘Koh’ hier staat voor eiland. Alsof we daar nog niet genoeg van gezien hebben. Toch niet, want om 08.00 uur waren we paraat om opgehaald te worden voor een ritje naar de pier.

En toen de klok exact 08.00 uur sloeg kwam er inderdaad een busje aanrijden. Een wat mollige en kalende Thaise man stapt vertwijfeld uit tot zijn blik op de twee blanke toeristen valt die op een muurtje rustig nog een sigaretje roken. Ja jullie moet ik hebben! Er komen nog twee resorthoppers aan en tjop tjop, de man wijst naar het busje. Hij spreekt blijkbaar geen woord Engels...
Bij de eerste blik op het busje zien we iets staan als ‘safari boat’ en met een opgetrokken wenkbrauw kijken wij de Thaise meneer even aan en laten we wederom een keer onze voucher zien. ‘Koh Tao’ zegt Daan, langzaam articulerend als ze zich niets meent te herinneren van één of andere jungle boot. De man laat Daan zijn voucher zien waarvan hij blijkbaar vind dat zij die vijf Chinese tekens wel moet begrijpen en dat wij toch echt met hem mee moeten. Nou dan zal het wel goed zijn, dachten we.

Verder allemaal prima, een net busje, airco heerlijk koel en rijden maar. Na tien minuten klinkt er echter een oude Nokia tune van de Thaise meneer zijn mobieltje en neemt hij op in rap sprekend Thais. Hij stopt, brabbelt nog wat, hangt weer op en keert om. Voor ongeveer vijf minuten rijden we in de richting waar we net vandaan komen terwijl wij grappen maken dat hij ons waarschijnlijk toch niet mee had moeten nemen. Dan horen we weer de oude vertrouwde beltoon en herhaalt hetzelfde ritueel zich. Een hoop Thais gebrabbel, stoppen en omkeren, gas geven. We rijden nu in één stuk door naar de haven.
Ergens begint het gevoel te bekruipen dat er misschien toch iets niet klopt. Maar ach, we zijn in Azië. Daar komt altijd alles wel op z’n pootjes terecht, dus we leunen rustig achterover totdat we bij de haven aankomen. Daar worden voor een kantoortje afgezet met de andere mensen en sluiten we aan in de rij waar je moet ‘inchecken’ voor de tour. Maar weer zien we enkel staan ‘safari boat’ en we krabben onszelf toch nog even achter de oren. Uiteindelijk wordt Klaas gevraagd onze voucher te laten zien door een Thaise dame die wel een klein woordje Engels spreekt. Ze schud haar hoofd en wijst naar de chauffeur die ons net heeft afgezet. ‘You go with him.’, zegt ze en roept dan in een paar Thaise woorden iets wat wij hebben vertaald als ‘deze horen hier niet.’

We hobbelen weer achter de Thaise meneer aan die net één voet over de drempel zet als hij keihard begint te schreeuwen naar een taxi die net aan komt rijden. Hij wijst twee keer overduidelijk naar het busje met laadbak voorzien van bankjes (de Thaise variant van een taxi) waaruit wij opmaken: daar instappen!
Wederom doen we netjes wat ons gevraagd wordt en springen we achterin de taxi. De motor start, de taxi rijdt zo’n 5 meter vooruit, slaat rechtsaf en parkeert op het terrein voor de haven. We zijn welgeteld aan de overkant van de straat. Tja, dat hadden we ook nog wel kunnen lopen. Maar we klagen niet, want we waren zojuist dan toch gearriveerd op de plaats waar we moesten zijn. Hierna verliep alles vlekkeloos en we vermaken ons kostelijk met de gedachten wat er nou precies gezegd is tijdens die telefoongesprekken.

Oké we hebben nu zo’n beetje een heel verslag volgeschreven over welgeteld één pick up die misschien 30 minuten heeft geduurd terwijl we ons alweer drie dagen in het paradijsje van Koh Phangan bevinden. We kunnen nu natuurlijk gaan schrijven hoe geweldig het toertje was met prachtige witte zandstranden van waaraf je zo de kristal blauwe zee in kan lopen om de kleurenschat van honderden visjes te ontdekken. Alleen hebben we dat de afgelopen weken (laat staan eerdere reizen) al zo vaak gedaan dat we nog bijna onszelf gaan vervelen. En natuurlijk hebben we over de afgelopen dagen veel meer verhalen, maar we kiezen er voor de verandering eens voor om nog wat voor thuis te bewaren. Voor nu geven we in ieder geval een paar foto’s mee die waarschijnlijk al boekdelen spreken.