Resort hoppen

Nu we zo’n beetje het ‘zware’ gedeelte van de reis hebben volmaakt, zijn we langzaam over gegaan op een meer ‘wat vandaag niet komt, komt morgen wel mentaliteit’. Daarmee zijn we ook overgestapt van simpele guesthouses (soms zelfs wat afthans) op de zogenoemde Thaise resorts. Nou moet je in Thailand bij het woord resort niet gelijk denken aan mega grote accomodaties met duizenden kamers,  all inclusive formules en een zwembad met tien glijbanen. Vaak zijn het de wat meer luxe huisjes gegroepeerd op een mooi aangekleed terrein en is er een wat uitgebreider ontbijtbuffet. Toch lijken deze plaatsen een bepaald soort volk aan te trekken. Je kent ze wel van ‘die mannetjes’ die s’morgens bij het buffet net dat laatste broodje voor je neus weg jatten of in Daan haar geval (die gewoon netjes op haar beurt stond te wachten) je bijna opzij schuiven om voor te dringen bij ‘the egg station’.

En hoe mooi we dan soms ook zitten, vooral voor Daan is het af en toe een bron van ergernis. Het was dan ook een verademing toen we zondag aankwamen in een simpele accommodatie wat veel meer weghad van een knus guesthouse. Weliswaar genaamd resort, maar voorheen was het een homestay gerund door een Thaise familie vlakbij Ao Nang beach in de omgeving van Krabi. We hadden hier slechts een tussenstop voor één nacht voordat we gisteren zijn vertrokken naar de andere kust in het zuiden, maar we hadden hier best wat langer willen blijven zitten. Dezelfde familie die een paar huisjes hebben toegevoegd aan hun homestay runde het nog steeds en we werden met open armen ontvangen. Een paar kilometer buiten het centrum weliswaar, maar verder van alle gemakken voorzien.

Omdat we vroeg waren vertrokken vanuit Koh Phi Phi kwamen we al begin van de middag aan, maar toch konden we gelijk de spullen op de kamer zetten. Nou ja niet echt zelf, dat wordt voor je gedaan. Toch best wel sneu als zo’n klein Thais mannetje met onze zware backpacks ziet sjouwen. We hebben snel wat zonnebrand opgesmeerd, de zware handbagage geloosd en we zijn gelijk op pad gegaan. We hadden hier immers maar één middag te spenderen. En nog voordat we bij de receptie verschenen kwam de zus van de eigenaresse naar ons toe om aan te geven dat er een gratis shuttle was. Deze was net even weg, maar binnen vijf minuutjes kwam de oude tuk tuk al voorrijden en konden we zo instappen.

Nadat we zijn afgezet bij Ao Nang beach zijn we eerst even wat gaan eten. We hadden bewust s’morgens niet zo heel veel naar binnen gewerkt, omdat je het maar nooit weet met die boten. Toch is het alle keren erg goed gegaan; Daan is nog niet één keer echt misselijk geworden en dat is toch vrij wonderbaarlijk. Met weer een bodempje op de maag en door de winkelstraat van Ao Nang te zijn gelopen, kwamen we allebei tot de conclusie dat hier verder niet heel veel te beleven was. We zijn daarom op een taxiboot gestapt (zo’n houten longtailboat) die ons in een klein kwartiertje naar Railey Beach heeft gebracht en WOW! het was of we in de foto stapte die afgedrukt staat in Klaas zijn plaatjesversie van de Lonely Planet. Op de één of andere manier kan de werkelijkheid ten opzichte van ansichtkaart waardige plaatjes ons in Thailand maar niet teleurstellen. Een prachtig licht geel, bijna wit zandstrand afgezet tegen een helder groen blauwe zee met op de achtergrond de befaamde limestone cliffs. Daarnaast een super gezellige ‘walking street’ die veel weghad van het sfeertje wat wij kennen van Gili Air; enkel alleen zandpaden in plaats van geasfalteerde wegen en alle hoeken van de straat voorzien van barretjes terwijl vanuit elke hoek Bob Marley muziek klinkt. 

We hebben de middag doorgebracht bij één van de restaurants aan het strand, genoten van wederom een heerlijke fruitshake en zijn vervolgens met onze voetjes door het water langs het strand gewandeld voordat we een longtailbootje terug hebben gepakt naar Ao Nang. Vanuit onze accommodatie waren we al geïnformeerd over de redelijke prijzen voor een taxi terug en gelukkig maar, want ze zetten hier echt hoog in. We hebben overigens weer heerlijk gegeten bij de accommodatie zelf waar ‘moeders’ zelf in de keuken stond. En ja dan kan het eigenlijk al niet misgaan. 

Na het eten hebben we nog even rustig buiten gezeten en genoten van de rust na drie dagen luide muziek en hordes mensen op Koh Phi Phi voordat we op tijd ons bedje zijn ingedoken. Gisteren ging namelijk al vroeg het wekkertje, omdat we liever ’s morgens dan ’s middags reizen hier in de warmte. We zijn nog steeds verbaasd hoe soepeltjes dingen verlopen in Thailand. Stipt om 06.15 uur kwam er een minibusje voorrijden die ons in een kwartiertje naar Krabi bracht. Daar konden we ‘inchecken’ voor de grote bus, kregen we netjes een sticker met onze eindbestemming en konden we ook stipt om 07.00 uur instappen. We zijn weliswaar een kwartiertje later pas vertrokken, maar na een busrit van zo’n drie uur werden we netjes voor de pier afgezet en konden we zo op de boot stappen die exact om 11.45 uur aankwam in Koh Phangan. Nou breekt onze klomp, want deze accuraatheid waren wij niet gewend uit Azië. Op zich wel makkelijk natuurlijk, maar het neemt soms wel een klein beetje de chaotische charme weg.

Toen op de pier alweer iemand stond te wachten van het al geboekte resort in Koh Phangan waren we ook nog eens vliegensvlug op onze eindbestemming. We hebben hier gekozen voor een wat rustiger strandje in het noord oosten, waar de stranden mooier zijn en de sfeer gemoedelijker is. De befaamde Full Moon Party waar dit eiland om bekend is geworden, heeft vorige week al plaatsgevonden toen weij nog in Chiang Mai zaten, dus daarvoor hoefden we niet in het zuiden te blijven.

En weer kunnen we alleen maar zeggen dat we op een prachtig plekje terecht zijn gekomen! Deze keer hebben we onszelf ook wel echt in de watten gelegd door een accommodatie uit te zoeken die een aantal wensen in vervulling laat komen. Als voorbeeld, Daan heeft altijd al een keer ’s morgens de gordijnen open willen doen om rechtstreeks op de zee te kijken en Klaas moest nu toch echt wel op z’n minst een waterkoker hebben om aan zijn voorraad DE-koffie te beginnen. Dus daar zitten we dan... Op onze patio met uitzicht op het prachtige Salad Beach, vol met wuifende palmbomen en haar lichtgroen/ blauw achtige zee.

Ja en dan nemen we die ‘vervelende mannetjes’ bij het ontbijtbuffet wel even op de koop toe. Het was overigens best komisch om te zien hoe wij met onze backpacks en Daan op slippertjes aan kwamen zetten in de nette entree bij de receptie. Maar tot onze opluchting was het niet te chique en modern en wijst alles op het terrein en in de kamers op de typische Thaise stijl die knus en gemoedelijk aanvoelt. We twijfelen er dan ook geen seconde aan dat we hier de komende dagen een heerlijke tijd hebben!