Soe & Snookie

Na al zoveel gezien en meegemaakt te hebben tijdens de drie eerdere reizen zou je denken dat het al bijna gewoon wordt. Van de week hadden we het er nog over hoe makkelijk we nu een backpack inpakken en erop uit trekken ten opzichte van hoe we bijna vier jaar geleden vol spanning aankwamen in Australië. Toch waren we vandaag weer diep onder de indruk toen we één op één kennis mochten maken met onze eigen olifant en de hele dag in het bijzijn van deze bijzondere dieren hebben doorgebracht. En we realiseren ons maar weer al te goed dat dit nooit gewoon wordt...
Ter uitleg van de titel? Daan haar olifant heette Soe. Klaas kon de naam van zijn olifant maar niet onthouden, vandaar dat het maar ‘Snookie’ werd.

Oh ja, we zijn natuurlijk in Chiang Mai aangekomen! Dus voordat we het prachtige avontuur van vandaag uit de doeken doen, zullen we jullie nog even meenemen tijdens onze treinreis naar het Noorden. Dinsdagavond laat waren we ruim op tijd op het treinstation waar de trein met slechts tien minuten vertraging iets voor middernacht aan kwam denderen. Het verliep allemaal heel soepeltjes. Een medewerker van de spoorwegen kwam vertellen dat de trein eraan kwam, wees ons de plek op het perron waar we moesten staan voor onze coupé en hop we konden zo instappen!
Eenmaal in de trein was het een kwestie van kaartjes controleren, het trappetje opklimmen – we hadden allebei een upper bed tegenover elkaar – en slapen maar. Nou ja niet gelijk natuurlijk, want we moesten wel even foto’s maken van dit tafereel. Het was een hele ervaring op zich en we hadden het absoluut niet in willen ruilen voor een binnenlands vluchtje, want dat kennen we inmiddels wel.

Al met al hebben we echt nog wel een paar uurtjes prima geslapen. De trein maakt natuurlijk het nodige aan geluid, dus het is nooit het zelfde als een gewoon bed, maar toch werden we allebei aardig uitgerust wakker. We zijn wel eens brakker uit een vliegtuig gekomen. Omdat we de late trein hadden, moesten we nog wel een paar uurtjes uitzingen nadat we wakker waren. Maar ook dat was geen probleem. De dekens worden verwijderd, bedjes ingeklapt en... tada we hadden een ruim zitje om de laatste uurtjes door te brengen en ons te vermaken met een steeds groener wordend landschap. 
En die toiletten in een Aziatische trein? Ach, daar hebben we inmiddels wel ervaring mee. Het nodige sentiment van herinneringen aan de Javaanse mandi kwam met raze schrede terug. Maar Daan die niet zo gek is als je zou denken was hier op voorbereid door een comfortabel jurkje te dragen in plaats van een broek. Dat voorkwam in ieder geval dat ze in een acrobatische positie een broek om haar nek moest hangen om het maar droog te houden.

Rond 12.00 uur gistermiddag kwamen we dan aan in Chiang Mai, zonder vertraging wat best uniek is voor Aziatische begrippen. En wat denk je? De gevoelsmatige temperatuur leek wel zo’n 10 graden gezakt ten opzichte van waar we vandaan komen. Een heerlijk zonnetje, koel briesje bij 33 graden voelde gewoon heerlijk aan! We hadden nog wel even een kluif aan het vinden van accommodatie, omdat de guesthouses niet echt bij elkaar gegroepeerd liggen. Maar na een Frapuccino bij de Starbucks voor een opkikkertje en een kort tuk-tuk ritje hebben we weer een leuk onderkomen gevonden net iets buiten het oude stadscentrum.
De rest van de middag hebben we doorgebracht om wat dingetjes te regelen voor de aankomende dagen en daarna zijn we nog door het oude centrum van Chiang Mai geslenterd. Het is een super gezellig stadje om te lopen tussen de verscheidenheid aan tempeltjes, restaurantjes en winkeltjes.

En dan natuurlijk de onvergetelijke dag vandaag! Om 07.45 uur werden we opgehaald door een erg chique busje (zelfs met laminaat op de vloer) en reden we in ongeveer een uurtje door jungle achtig gebied de bergen in. Daar aangekomen werden we welkom geheten door een moeder olifant en haar pasgeboren baby. Nou ja pas weten we eigenlijk niet zeker, maar hij was in ieder geval klein en super schattig! En over dat schattig valt ook nog wel te twisten. Die jonge olifantjes zijn echte deugnieten en hij vond niets leuker dan iedereen die kwam knuffelen om te duwen en er ook van achter nog eens bovenop te klimmen. Arme Klaas...?
Na een praatje van de eigenaar van Patara was het tijd voor de echte kennismaking. Bovenop de heuvel stond een groep van zo’n zeven volwassen olifanten en twee baby’s op ons te wachten. Gezien hoe ze hier in alle vrijheid door het mega grote grondgebied vrij rond lopen, weten we dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Het is prachtig om te zien dat Patara heel bewust streeft naar het verbeteren en in stand houden van de gezondheid van deze machtige dieren. Het is namelijk al een hele hype in Thailand geworden om misbruikte olifanten te redden uit hun miserabele leefomstandigheden, maar een goede verzorging is echt een ander punt. Steeds meer toeristen ontwijken gelukkig wel al de tours waarbij mensen in zware houten kisten bovenop de rug van een olifant rijden en waar ze circus  kunsten moeten vertonen. Maar de toeristenindustrie speelt hier heel handig op in door ineens met allerlei rescue centres op te duiken en toeristen de jackpot te laten te betalen om te kijken hoe zielig de dieren zijn. Patara gaat al jaren een stap verder dan dat en werkt dag en nacht aan het bevorderen van de gezondheid en voortplanting van de Aziatische olifant. Alleen het afgelopen jaar zijn er al zeven baby olifantjes bijgekomen en ook zijn er twee nieuwe op komst.

Maar ja, dit betekende wel dat er vandaag werk aan de winkel was. Het was dan ook zeker geen lui dagje lieve olifantjes aaien. Het was tijd voor de kennismaking met Soe en ‘Snookie’. Er werd overigens gelet op een matchende persoonlijkheid van verzorger en dier. Allebei met een mandje lekkernijen gingen we op pad om vriendjes te maken (de liefde van de olifant gaat blijkbaar ook door de maag). Nou voor Daan ging dat zeker op, want Soe die kon er wel wat van. Meneer was veel te ongeduldig en zijn lange slurf had snel al het mandje gevonden waar al het lekkers vandaan kwam. Zou daar dan die persoonlijkheidsmatch zitten?
De eerste ervaring was al geweldig! Wat zijn het een machtige dieren en wat voel je je als mens toch maar klein. Maar eng was het absoluut niet an bovendien werden we de hele dag bijgestaan door de eigen verzorger van onze eigen olifant. Helaas was Daan haar verzorger/ begeleider enigszins kort aangebonden en ongeduldig. Voor haar was de health check die volgde dan ook iets minder leuk dan hoe Klaas het beleefd heeft. Al zou Klaas het woord ‘leuk’ mogelijk anders gebruiken, want wat ze niet in de folders vertellen is dat bij de health check ook even de ‘dung’ van een olifant mag controleren. En dit doe je door een flinke keutel open te breken en vervolgens erin te knijpen of er voldoende vocht in zit.

Het was ongelofelijk hoe snel die tijd de ochtend ging, realiseerden we ons toen ineens werd verteld dat het tijd was om te lunchen. We schrokken er eigenlijk een beetje van, omdat we het idee hadden dat we pas begonnen waren. Maar de heerlijke picknick lunch die klaarstond middenin de jungle was een welkome break na een ochtendje werken. En als we dachten dat het niet beter kon, dan hadden we het mis, want de middag was zowaar nog geweldiger.
Eenmaal weer bij de kudde aangekomen was het tijd voor de dagelijkse beweging die de olifanten nodig hebben. En nee er werd geen houten mandje om zijn rug gebonden, maar wij mochten op de nek van onze olifant kruipen voor een ritje door de jungle. En er was maar één woord voor: WOW! Zelfs Daan die het toch best eng vond in het begin, heeft genoten van de prachtige ervaring. Gelukkig kon Soe wel voor haar gaan liggen om op te stappen, omdat de klimpartij die Klaas via de achterpoot heeft gemaakt echt niet aan haar korte beentjes besteed was.

We voelen overigens de spierpijn nu al, dus dat beloofd wat voor de komende dagen. Zittend in de nek van een olifant betekent namelijk dat je de benen goed omhoog moet houden achter zijn oren om te blijven balanceren. Maar aangezien de rug van een olifant juist de zwakste plek is, hadden we dit onder geen omstandigheden anders willen doen. We hebben er dan ook wel een beetje spierpijn voor over. De tocht leidde ons dieper de jungle via steile paden naar een nabij gelegen waterval waar we als afsluiting van de dag onze olifanten hebben gewassen. Als kleine kinderen duiken die giganten het water in om lekker af te koelen en te spelen.  
Toch was er voor ons nog werk aan de winkel, want het is erg belangrijk dat de huid van een olifant goed verzorgd is. Met een borstel mochten we aan de slag om boven, onder, zijkant en slurf te voorzien van een scrob beurt. Ondertussen denderden twee baby olifantjes langs die het leuk vonden je om te duwen in het water. En die slurven? Ja die hebben we er wel voor gezorgd dat ook wij het niet droog hebben gehouden.

En voor we het wisten was de dag ten einde. Met een DVD in de hand vol met foto’s en filmpjes aan herinneringen gaan we het samen thuis nog eens na beleven. En tot het zover is om het ook met jullie te delen, hebben we gelukkig zelf wel een paar foto’s gemaakt die we al kunnen laten zien.
Het is gewoon bijna niet te beschrijven hoe bijzonder deze dag is geweest. Ondanks zoveel woorden (het is een behoorlijk lang verslag geworden) is het gewoon niet uit te drukken hoe we hebben genoten. Maar hopelijk is het ons toch gelukt om het ieder geval een heel klein beetje over te brengen.